Grąd

Gleby.

Rośnie na glebach średnio żyznych i żyznych, nie zalewanych, zwłaszcza brunatnych, na glebach gliniastych, świeżych lub średnio wilgotnych na niżu i w piętrze pogórza (do 650 m n.p.m.). Dostarcza więcej ściółki niż lasy iglaste. Powstałą pod nimi gleba ma dość grube, stale przyrastające poziomy próchnicze. Grądy były najbardziej niszczone przez człowieka właśnie ze względu na zajmowane i tworzone gleby, a więc przydatne dla rolnictwa. Tam gdzie kiedyś rosły grądy, teraz z reguły są pola uprawne. Resztki grądów zachowały się jedynie w miejscach trudnych do zajęcia ich pod uprawy rolne.

W zależności od warunków wilgotności gleby i jej żyzności wykształcają się trzy główne grupy podzespołów:

• grąd wysoki – stosunkowo suchy i umiarkowanie żyzny (mezotroficzny),
• grąd typowy – na świeżych glebach eutroficznych; przewaga grabu, nieznaczne domieszki drzew innych gatunków,  
• grąd niski – na glebach wilgotnych i żyznych; charakteryzuje się dużym udziałem grabu, świerka i dębu.

Występowanie grądów.

W Polsce grąd występuje na terenie całego kraju z wyjątkiem wyższych położeń górskich.

Drzewostan.

Wielogatunkowy las liściasty lub mieszany z przewagą grabu i dębu, niekiedy z domieszką lipy drobnolistnej i szerokolistnej.