poniedziałek, 4 czerwca 2012

Bór świerkowy



Bory świerkowe są najpowszechniejszym typem lasu na kwaśnym podłożu albo na skale alkaicznej. Występują od 1150 do 1450 metrów wysokości nad poziom morza. Są bardzo zwarte, a co się z tym wiąże cieniste. Dochodząc go górnej granicy lasu tworzą się luźna drzewostany przechodzące w stopniowo w pojedyncze drzewa. 
Ściółka razem z surową próchnicą, dochodząca w lasach świerkowych nawet do kilkunastu centymetrów grubości, jest bardzo kwaśna. Brak podszycia. 
Runo czasem może być nieobecne. Zazwyczaj stanowią go paprocie
podrzeń żebrowiec, 
narecznica szerokolistna, 
widłaki, głownie widłak jołowcowaty,
podbiałek alpejski,
mchy.


Narecznica szerokolistna - W Polsce kilka gatunków, najpospolitsza narecznica samcza (Dryopteris filix-mas) występuje w lasach, zaroślach, w lasach górskich rosną narecznica szerokolistna (Dryopteris austriaca) i narecznica górska (Dryopteris oreopteris).


Widłaki (głownie widłąk jołowcowaty - (Lycopodium annotinum), przedstawiciel rodziny widłakowatych (Lycopodiaceae), gromady roślin telomowych (Telomophyta). Bylina o długiej, przekraczającej nawet 1 m łodydze, z której wyrastają liczne, wielokrotnie rozgałęzione gałązki wysokości 10-30 centymetrów. Jego listki są ułożone skrętolegle, odstające poziomo, drobno piłkowane, z ostrym zakończeniem. Kłosy zarodnionośne ma proste, żółte, długości ok. 4 cm, umieszczone na wierzchołkach gałązek. 


Podrzeń żebrowiec (Blechnum spicant), paproć z rodziny podrzeniowatych, występująca dość często w lasach niżowych i górskich, zwłaszcza na siedliskach kwaśnych.


Świerk (Picea), rodzaj z rodziny sosnowatych, obejmujący ok. 50 gatunków, występujących na obszarach umiarkowanych i chłodnych półkuli północnej. Wysokie drzewa szpilkowe o regularnej, stożkowej koronie, szpilki ustawione spiralnie, szyszki cylindryczne, zwisające. Drewno miękkie, lekkie, elastyczne, cenione i powszechnie używane.


Paprotka zwyczajna (Polypodium vulgare), gatunek z rodziny paprotkowatych występujący w strefie umiarkowanej na całym świecie. W Polsce w prześwietlonych lasach i na skałach. Czasem sadzona jest jako parkowa roślina ozdobna. Roślina ma płytkie podziemne kłącze, pokryte błoniastymi, brązowymi łuskami. Liście zimozielone, obumierające na wiosnę, wzniesione, o długości do 60 centymetrów, pojedynczo pierzaste, blaszki liściowe równowąskie, na spodniej stronie okrągłe kupki zarodni umieszczone w dwóch szeregach.

Bór sosnowy


Charakterystyka
Widny, wysokopienny las z dominacją sosen, zwykle z domieszką brzóz. Warstwa krzewów jest luźna i złożona z podrostów brzóz 
i jałowca. Runo jest ubogie i w zależności od warunków siedliskowych tworzą je głównie borówki i wrzos. W miejscach suchych warstwę tę tworzą mchy i porosty, niekiedy dość obficie występują trawy i orlica pospolita.
Gleba
Bory sosnowe występują na glebach ubogich i skrajnie ubogich (oligotroficznych i mezotroficznych), kwaśnych, wytworzonych 
z piasków luźnych lub słabo gliniastych, ale także torfowiskowych. Poziom zalegania wody gruntowej jest zróżnicowany - od siedlisk suchych po bagienne, bardzo mała mineralizacja wód.
Światło
Dopływ energii promienistej do dna lasu jest w borach sosnowych duży od 40 do 90% w borach chrobotkowych. Specyficzną cechą oświetlenia borów sosnowych jest jego względna jednorodność przestrzenna, wynikająca z wielokrotnego rozproszenia światła na igłach w koronach sosen. Ta duża świetlistość wpływa kojąco, gruntując w człowieku poczucie bezpieczeństwa. Sosny są światłolubne, więc często na otwartych terenach tworzy się nalot sosnowy. Ich naturalne odnowienia są jednak możliwe tylko przy zachowanych warunkach świetlnych. W warunkach naturalnych nierzadko zacienienie wzrasta na tyle, że odnawiać się mogą tylko bardziej cienioznośne gatunki, np. świerk, co ma wpływ na kilkusetletnie cykle drzewostanu.
Powietrze
Wilgotność powietrza jest różna. Nierzadko jest mała bądź bardzo mała. Duże przewietrzanie spowodowane znaczną ruchliwością powietrza, wymiana mas powietrza między warstwą koron, a dnem jest znaczna. W borach sosnowych jest niska czasami średnia produkcja tlenu to znaczy, że w drzewostanach dojrzałych wytwarzane jest w ciągu roku 5 ton tlenu na obszarze 1 ha. W młodnikach produkcja ta jest wyższa i wynosi 10-12 ton. Powietrze szczególnie w porannych godzinach zawiera ozon (średnio 0,015 mg/m³). Fitoaerozole w borach sosnowych zawierają głównie monoterpeny z niewielką domieszką seskwiterpenów, terpenoidów i innych substancji chemicznych. Zawartość aeroplanktonu jest nieduża dzięki bakteriobójczym i grzybobójczym własnościom monoterpenów 
i ozonu.
Własności terapeutyczne
Bory sosnowe są typem środowiska oddziałującym leczniczo na choroby układu oddechowego. Substancje lotne, poza silnym działaniem dezynfekcyjnym, obniżają ciśnienie krwi i wpływają tonizująco na układ nerwowy.
Występowanie
Borealno-kontynentalny obszar niżowy Europy (jej północno-wschodnia część) w tym niemal cały obszar Polski, z wyjątkiem gór. Drzewostan sosnowy bywa nasadzany także w miejscach, niebędących naturalnym siedliskiem borów sosnowych.
Charakterystyczna kombinacja gatunków
ChCl.: widłoząb miotlasty (Dicranum scoparium), rokietnik pospolity (Pleurozium schreberi), gajnik lśniący (Hylocomium splendens), pszeniec zwyczajny (Melampyrum pratense), piórosz pierzasty (Ptilium crista-castrensis), gruszyczka mniejsza (Pyrola minor), gruszyczka okrągłolistna (Pyrola rotundifolia), pawężnica brodawkowata (Peltigera aphthosa), siódmaczek leśny (Trientalis europaea), borówka czarna (Vaccinium myrtillus), borówka bagienna (Vaccinium uliginosum), borówka brusznica (Vaccinium vitis-idaea)
ChO.: sosna zwyczajna (Pinus sylvestris), chrobotek reniferowy (Cladonia rangiferina), chrobotek leśny (Cladonia arbuscula), widłoząb ciemny (Dicranum fuscescens), widłoząb kędzierzawy (Dicranum polysetum)
ChAll.: pomocnik baldaszkowy (Chimaphila umbellata), widlicz spłaszczony (Diphasiastrum complanatum), korzeniówka pospolita (Monotropa hypopitys), gruszyczka zielonawa (Pyrola chlorantha), jemioła pospolita rozpierzchła (Viscum album ssp. austriacum)
Dzielony jest na dwa podzwiązki:
Dicrano-Pinenion Seibert in Oberd. (ed.) 1992 em. - bory sosnowe na glebach mineralnych i bory mieszane
DSAll.: kosmatka owłosiona (Luzula pilosa), Pszeniec zwyczajny (Melampyrum pratense), jarząb pospolity (Sorbus aucuparia)
Piceo-Vaccinienion uliginosi Seibert in Oberd. (ed.) 1992 em. - bagienne bory sosnowe i brzeziny
DSAll.: borówka bagienna (Vaccinium uliginosum), kruszyna pospolita (Frangula alnus) (obficie), pszeniec zwyczajny (Melampyrum pratense ssp. paludosum), trzęślica modra (Molinia caerulea) (obficie), wierzba uszata (Salix aurita), torfowiec błotny (Sphagnum palustre) oraz gatunki z klasy Oxycocco-Sphagnetea
Zespoły leśne należące do związku borów sosnowych Dicrano-Pinion
grupa borów sosnowych na glebach mineralnych
kontynentalny bór sosnowy świeży - Peucedano-Pinetum
subatlantycki bór sosnowy świeży - Leucobryo-Pinetum
śródlądowy bór sosnowy suchy - Cladonio-Pinetum
bór sosnowy wilgotny - Molinio caeruleae-Pinetum
nadmorski bór sosnowy - Empetro nigri-Pinetum
grupa borów mieszanych
kontynentalny bór mieszany - Querco roboris-Pinetum
subborealny bór mieszany - Serratulo-Pinetum
grupa borów bagiennych
bór sosnowy bagienny - Vaccinio uliginosi-Pinetum
brzezina bagienna - Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis
bagienny bór trzcinnikowy - Calamgrostio villosae-Pinetum
Dyskusyjne jest wyróżnianie w Polsce kolejnych zespołów z tego związku będących formami przejściowymi między typowymi borami a torfowiskami:
Vaccinio uliginosum-Pinetum rotundatae
Ledo-Pinetum sylvestris

Ols


Ols (inna nazwa - oles lub olszyna) – las olchowy (olszowy) porastający żyzne, bagienne siedliska, o wysokim poziomie wody stojącej. Ma zwykle charakterystyczną kępową strukturę runa - na kępach wokół szyi korzeniowej olszy rosną gatunki borowe, w dolinkach przynajmniej okresowo wypełnianych wodą - rośliny bagienne.
Olsy są zazwyczaj trudno dostępne, głównie ze względu na podmokły grunt. Poziom wody sięga od kilku do kilkudziesięciu centymetrów. Są to najczęściej wody stojące, rzadziej wolno płynące.
Kępy w mniej zwartych olsach mogą być znacznie od siebie oddalone, rozdzielone wodą.
Zbiorowisko to wytwarzane jest na glebach wytworzonych z torfowisk niskich, lecz często spotyka się je na glebach murszowych wytworzonych na piaskach i madach rzecznych, najczęściej są to gleby murszowo-mineralne, murszowe, mulowo-murszowe, torfowo-murszowe, murszowo-glejowe z mullem murszowatym. Dominującą forma próchnicy typu mull.

Gatunkiem drzewa dominującym w lesie tego typu jest olsza czarna, czasem towarzyszy jej brzoza omszona, jesion wyniosły lub sosna zwyczajna. Na podszyt składają się: czeremcha zwyczajna (Padus avium), kalina koralowa (Viburnum opulus), kruszyna pospolita (Frangula alnus) a także niektóre gatunki wierzb, np. wierzba uszata (Salix aurita). Często spotykany jest również chmiel zwyczajny (Humulus lupulus). Kępy porasta bogata roślinność leśna, w tym: bluszczyk kurdybanek (Glechoma hederacea), kosaciec żółty (Iris pseudacorus), kuklik zwisły (Geum rivale) i czyściec leśny (Stachys sylvatica).
Rośliny bagienne występujące w zalanych fragmentach lasu to przeważnie knieć błotna (Caltha palustris), pępawa błotna (Crepis paludosa), psianka słodkogórz (Solanum dulcamara).
Gatunki runa różnicujące ols od lasu wilgotnego:

  • Filipendula ulmaria - wiązówka błotna,
  • Solanum dulcamara - psianka słodkogórz,
  • Caltha palustris - knieć błotna,
  • Crepis paludosa - pępawa błotna,
  • Cirsium oleraceum - ostrożeń warzywny,
  • Carex pseudocyperus - turzyca nibyciborowata,
  • Carex riparia - turzyca brzegowa,
  • Carex gracilis - turzyca zaostrzona,
  • Carex acutiformis - turzyca błotna,
  • Carex elongata - turzyca długokłosa,
  • Iris pseudoacorus - kosaciec żółty,
  • Lycopus europaeus - karbieniec pospolity,
  • Peucedanum palustre - gorysz błotny,
  • Scutellaria galericulata - tarczyca pospolita,
  • Cirsium palustre - ostrożeń błotny,
  • Galium palustre - przytulia błotna.
  • Gatunki częste:
  • Thelypteris palustris - zachylnik błotny,
  • Calamagrostis canescens - trzcinnik lancetowaty,
  • Ranunculus repens - jaskier rozłogowy,
  • Lysimachia vulgaris - tojeść pospolita,
  • Urtica dioica - pokrzywa zwyczajna,
  • Geum urbanum - kuklik pospolity,
  • Lysimachia nummularia - tojeść rozesłana,
  • Athyrium filix-femina - wietlica samicza,
  • Juncus effusus - sit rozpierzchły,
  • Lysimachia thyrsiflora - tojeść bukietowa.


Dąbrowy


Dąbrowy, leśne zbiorowiska roślinne z przewagą dębów. Grupa obejmuje kwaśne i ubogie w gatunki lasy liściaste, występujące na niżu w Europie Zachodniej i oceanicznych obszarach Europy Środkowej na najuboższych, często piaszczystych glebach. Ich cechą charakterystyczną, podobnie jak w przypadku borów, jest występowanie roślin kwasolubnych.

Należą tutaj również ciepłolubne dąbrowy (dąbrowy świetliste), bogate florystycznie, w których dużą rolę odgrywają umiarkowanie kserotermiczne rośliny, często wapieniolubne. Występują w cieplejszej, południowej części Europy Środkowej i Wschodniej.

Dalej o grądzie....

 Podszyt.

Posiada bogaty podszyt, który jest bujny i wielogatunkowy. Podszyt w grądach jest bogaty, zwłaszcza w miejscach widnych, złożony m.in. z leszczyny, czeremchy, trzmieliny, kruszyny, dzikiego bzu, derenia, jarzębiny.

Skład runa.

Runo osiąga duży stopień pokrycia (60—80%) i składa się z licznych gatunków. Mchy w składzie runa reprezentowane są dość skąpo. Bujność runa uzależniona jest przede wszystkim od stopnia wilgotności podłoża. Charakterystycznymi gatunkami runa grądu są m.in.: gwiazdnica wielkokwiatowa i przytulia Schultesa, natomiast wśród krzewów trzmielina brodawkowata. Runo lasów grądowych odznacza się bogactwem gatunkowymi zróżnicowaniem sezonowym. Duża zasobność i żyzność siedlisk decyduje o dorodności występujących tam roślin, np. wszystkie gatunki drzew, jak i roślin zielnych osiągają w grądach większe rozmiary, żywotność i rozrodczość, niż w innych zbiorowiskach leśnych. Dotyczy to także rozmiarów liści i owoców drzew. Wiosną w początkowym okresie wegetacji, jeszcze przed ulistnieniem drzew, w runie grądu niepodzielnie panują geofity: ziarnopłon wiosenny, zawilec gajowy, zawilec żółty, żywiec cebulkowy, kokorycz pełna, kokorycz pusta, czosnek niedźwiedzi, złoć żółta i złoć mała.


Grąd

Gleby.
Rośnie na glebach średnio żyznych i żyznych, nie zalewanych, zwłaszcza brunatnych, na glebach gliniastych, świeżych lub średnio wilgotnych na niżu i w piętrze pogórza (do 650 m n.p.m.). Dostarcza więcej ściółki niż lasy iglaste. Powstałą pod nimi gleba ma dość grube, stale przyrastające poziomy próchnicze. Grądy były najbardziej niszczone przez człowieka właśnie ze względu na zajmowane i tworzone gleby, a więc przydatne dla rolnictwa. Tam gdzie kiedyś rosły grądy, teraz z reguły są pola uprawne. Resztki grądów zachowały się jedynie w miejscach trudnych do zajęcia ich pod uprawy rolne.

W zależności od warunków wilgotności gleby i jej żyzności wykształcają się trzy główne grupy podzespołów:
  • grąd wysoki – stosunkowo suchy i umiarkowanie żyzny (mezotroficzny),
  • grąd typowy – na świeżych glebach eutroficznych; przewaga grabu, nieznaczne domieszki drzew innych gatunków,  
  • grąd niski – na glebach wilgotnych i żyznych; charakteryzuje się dużym udziałem grabu, świerka i dębu.
Występowanie grądów.

W Polsce grąd występuje na terenie całego kraju z wyjątkiem wyższych położeń górskich.

Drzewostan.

Wielogatunkowy las liściasty lub mieszany z przewagą grabu i dębu, niekiedy z domieszką lipy drobnolistnej i szerokolistnej.


Las Łęgowy


Las łęgowy – zbiorowisko leśne, występujące nad rzekami i potokami, w zasięgu wód powodziowych, które podczas zalewu nanoszą i osadzają żyzny muł. Najbardziej typową glebą dla lasów łęgowych jest holoceńska mada rzeczna. Siedliska niemal wszystkich łęgów związane są z wodami płynącymi. W drzewostanie łęgów występują m.in.: olsza, topola, wierzba, wiąz, jesion, dąb. Gatunkami występującymi we wszystkich zespołach łęgowych są:podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria),kostrzewa olbrzmia (Festuca gigantea), pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica), wiązówka błotna (Filipendula ulmaria) i bluszczyk kurdybanek(Glechoma hederacea). Lasy łęgowe zaliczane są do roślinności azonalnej, nie związanej z określoną strefą roślinną (klimatyczną), ale ze specyfiką siedliska. Lasy te narażone są na wyniszczenia spowodowane m.in. pracami związanymi z regulacją koryt rzecznych oraz melioracjami wodnymi.


Klasyfikacja fitosocjologiczna lasów łęgowych

Lasy łęgowe występujące w Polsce dzielą się na dwie grupy:

olszowe, jesionowe i wiązowe, tworzące związek Alno-Ulmion
wierzbowe i topolowe, należące do związku Salicion albae w obrębie klasy Salicetea purpureae.
Łęgi ze związku Alno-Ulmion ze względu na charakter siedliska można podzielić na:
niżowe:

  • łęg jesionowo-wiązkowy
  • łęg jesionowo olszowy 
  • łęg wiązkowy z fiołkiem wonnym 
  • łeg olszowy gwiazdnicowy
  • podgórsko-górskie:
  • podgórski łęg jesionowy
  • nadrzeczna olszyna górska 
  • bagienna olszyna górska
  • łęg wiązkowy z jarzmianką większą
Ze względu na występowanie gatunków podzielić je można na dwa podzwiązki:

  • łęgi wiązowe (Ulmenion) – łęg jesionowo-wiązowy i łęg wiązowy z fiołkiem wonnym,
  • łęgi olszowe (Alnenion glutinoso-incanae) – pozostałe łęgi należące do związku Alno-Ulmion.
Łęgi ze związku Salicion albae ze względu na fizjonomię zbiorowiska dzielą się na:
zbiorowiska zaroślowe:

  • wikliny nadrzeczne (Salicetum triandro-viminalis
  • zbiorowiska leśne:
  • nadrzeczny łęg wierzbowy (Salicetum albo-fragilis)lub Salici-Populetum
  • nadrzeczny łęg topolowy (Populetum albae)

Łęgiem tradycyjnie (choć przestarzale) nazywa się też czasem łąki położone na wilgotnych glebach w pobliżu rzek, często powstałe w wyniku odlesienia. Wyróżnia się tu:Oprócz łęgów związku Salicion albae do klasy Salicetea purpureae należy jeszcze związek Salicion eleagni, jednak nie występuje on na terenie Polski. Dla nadrzecznego łęgu wierzbowego stosuje się także zamienną nazwę Salici-Populetum (łęg wierzbowo-topolowy). Łęgi zarówno w Polsce, jak i na świecie są przedmiotem ciągłych badań i ich nazwa, systematyka lub przynależność do poszczególnych związków i zespołów może się zmieniać.

  • łęgi właściwe – żyzne, bardzo wilgotne,
  • łęgi rozlewiskowe – położone zwykle na glebach zabagnionych, w szerszych częściach doliny,
  • łęgi zastoiskowe – porośnięte turzycami.
Typ siedliskowy lasu 

W leśnictwie łęgiem  nazywa się również jeden z typów siedliskowych lasu porastający siedliska żyzne lub bardzo żyzne wytworzone na madach brunatnych lubczarnoziemach, które są okresowo w ciągu roku podtapiane lub zalewane; z próchnicą typu mull. Gleby wytworzone są z mad średnich lub ciężkich, średnio głębokich lub głębokich: są to gliny ilaste, iły, utwory pylaste, często na piaskach.

sobota, 2 czerwca 2012

celuloza

Inaczej błonnik, węglowodan występujący w roślinach tworzący zrąb błony komórkowej komórek roślinnych .
byliny - trwałe rośliny zielne, wieloletnie żyjące dłużej niż 2 sezony wegetacyjne
bioluminescencja - wytwarzanie światła widzialnego przez niektóre żywe organizmy; spośród owadów , świetliki , niektóre jamochłony i ryby głębinowe, niektóre pierwotniaki, pewne bakterie i niektóre grzyby
biogeneza - proces powstawania życia na Ziemi
bentos - organizmy roślinne i zwierzęce zamieszkujące dno zbiorników wodnych
anaeroby - organizmy żyjące w ścisłych warunkach beztlenowych lub mogące żyć zarówno bez obecności tlenu jak i w jego obecności
adaptacja - zmiana struktury bądź funkcji organizmu (np. zmiana fizjologiczna czy behawioralna ) , która zwiększa szansę przeżycia i wydania potomstwa

aparat szparkowy

aparat szparkowy - w liściach lub łodydze umożliwia ODDYCHANIE ; składa się z dwóch komórek szparkowych i przestworu międzykomórkowego , szparki 


Tkanki roślinne



Tkanki roślinne dzielą się na twórcze i stałe :

a) twórcze


  • stożek wzrostu łodygi 
  • stożek wzrostu korzenia 
  • miazga

b) stałe dzielą się na :

1) okrywające


  • skóra 
  • korek

2) miękiszowate


  • miękisz asymilacyjny 
  • miękisz zasadniczy
  • miękisz spichrzowy

3) przewodzące


  • drewno 
  • łyko

4) wzmacniające


  • twardzica
  • zwarcica 



Tkanka twórcza-   tkanka roślinna, w której zachodzi intensywny proces podziału komórek. U większości roślin takie organy jak łodyga czy liście rozwijają się z małego, centralnego skupiska komórek - merystemu. Każdy zawiązek nowego organu wyrasta w innym kierunku w stosunku do zawiązka, który pojawił się wcześniej. Zbudowana jest z komórek żywych, które przez całe życie zachowują zdolność podziału. Komórki tej tkanki są niewielkie, ściśle do siebie przylegające, z dużymi centralnymi jądrami komórkowymi, małymi wodniczkami i cienkimi celulozowymi ścianami. Ich plastydy nie są wykształcone, występują w swej pierwotnej postaci jako proplastydy.



Tkanka okrywająca - jedna z tkanek roślinnych. Tkanki okrywające występują na powierzchni roślin. Do tkanek tych należą




Miękisz, tkanka miękiszowa, parenchyma (gr. parénchyma – miąższ) – jednorodna tkanka roślinna, która wypełnia znaczną część organizmów roślin. Zbudowana z żywych, zwykle dużych (0,05 – 0,5 mm) i cienkościennych komórek, o ścianach celulozowych, rzadko drewniejących, z dużą wakuolą otoczoną cytoplazmą. Protoplast jest mało wyspecjalizowany. Charakterystyczną cechą miękiszu jest występowanie przestworów międzykomórkowych. Komórki miękiszu zachowują zdolność do podziałów i odróżnicowania, dzięki czemu odgrywają istotną rolę w zjawiskach regeneracyjnych.
Miękisz jest tkanką występującą we wszystkich częściach ciała rośliny i wchodzi w skład wszystkich tkanek złożonych. Tkanki miękiszowe pełnią w roślinie zasadnicze czynności fizjologiczne przemiany materii, uczestniczą w fotosyntezie, oddychaniu, osmozie, transpiracji, gromadzą także substancje zapasowe i wodę. Mimo że miękisz zbudowany jest z cienkościennych komórek, w stanie turgoru pełni jednak w roślinach istotną funkcję mechaniczną.



Tkanka przewodząca – tkanka roślinna, w której odbywa się transport wody wraz
 z rozpuszczonymi w niej substancjami do wszystkich części roślin, zbudowana jest
z niejednorodnych komórek.



Tkanka wzmacniająca, tkanka mechaniczna – tkanka roślinna stanowiąca szkielet rośliny, który chroni jej wnętrze przed uszkodzeniami mechanicznymi. Umożliwia wzrost roślin w górę oraz warunkuje elastyczność i sztywność. Jest ona umiejscowiona w łodydze tuż pod skórką. Tkanka wzmacniająca jest przystosowana do obciążeń mechanicznych występujących w środowisku lądowym. Jej komórki mają zgrubiałe ściany, a ich odpowiednie rozmieszczenie w roślinie gwarantuje wytrzymałość na czynniki dynamiczne (np. wiatr), a także statyczne (np. masa liści czy owoców.)