Ptaki

Ptaki wyewoluowały z gadzich przodków około 140- 150 mln lat temu. Jest ponad 9 tysięcy żyjących gatunków ptaków i rzeczywiście dostosowały się one do każdego dostępnego rodzaju pożywienia , od nektaru i planktonu do padliny. Chociaż większość z nich żyje w tropikach zasiedliły wszystkie siedliska , łącznie z morzami niektóre żyją nawet w najzimniejszych miejscach na Ziemi.

Czarnogłówka- niewielka sikora podobna do sikory ubogiej o dużej głowie i grubej szyi. Różni się od niej matowoczarną czapeczką sięgającą dalej na kark, dłuższym i szerszym krawacikiem, płowym i bokami ciała i jasną wstawką na skrzydłach utworzona przez jasne brzegi lotek 2. rzędu. Śpiew również podobny do sikory ubogiej ale znacznie wolniejszy. 

Czubatka- drobna sikora wyróżniająca się zaostrzonym, czarno plamkowanym czubkiem. Na głowie niepowtarzalny, czarno-biały rysunek. Wierzch szarobrązowy, spód białawo płowy. Choć jest ptakiem pospolitym w borach, to jest mało znana, gdyż stale przebywa w koronach drzew iglastych, skąd dobiega jej dźwięczny trel „gjurrr”.

Czyż drobny ptak, wyraźnie mniejszy i delikatniejszy od wróbla. Samiec z czarną czapeczką i plamka na gardle i szarymi policzkami.

Reszta głowy, szyja i pierś żółte, brzuch biały, ciemno kreskowany .Kark i grzbiet zielonkawe, ciemno kreskowane. Na czarnym skrzydle dwa żółte paski i obrzeżenia lotek. Żółte również boki nasady ogona  i kuper. Samica bez rysunku na głowie i znacznie mniej żółta. Jest ptakiem towarzyskim i w okresie poza lęgowym tworzy ruchliwe stada, które żerują na drzewach wyjadając nasiona w akrobatycznych pozach.

Drozd czarnogardły 23-26 cm Drozd wielkości kosa. Samiec na rozległą plamę na gardle i szyi sięgającą aż do piersi, która u samicy jest jaśniejsza     i złożona z czarnych plamek. Wierzch, skrzydła i ogon szare. Spód skrzydeł w locie rudawy. Dziób żółty z czarnym końcem. Do niedawna drozd rdzawogardły i czarnogardły były łączone w jeden gatunek zwany drozdem różnogardłym. 

Dzięcioł bialogrzbiety- Większy i masywniejszy od dzięcioła dużego, od którego różni się biało pręgowanym grzbietem i białym kuprem. Spód ciała czarno kreskowany na bladoróżowym tle. Samiec ma czerwona czapeczkę na głowie, której brak u samicy.

Rzadki w naszym kraju, gdyż jest silnie związany ze starymi drzewostanami obfitującymi w martwe, próchniejące drzewa, które są usuwane z gospodarczych lasów.

Gil -długość ciała: 15-17 cm. Mocno zbudowany ptak o wydatnej piersi i dużej głowie, większy od wróbla. Dziób mocny, krótki, stożkowaty. Na głowie czarna czapeczka obejmująca twarz. U samca wierzch popielaty, spód różowoczerwony, skrzydła i ogon czarne, pasek na skrzydle i kuper białe. U samicy spód różowo-brązowy. Gila znamy głównie z okresu zimowego, gdy pojawia się w stadkach na drzewach z owocami, natomiast w okresie lęgowym jest ptakiem skrytym i trudno go zobaczyć. 

Kukułka- długość ciała: 32-38 cm. Ptak wielkości pustułki, o długim ogonie i zaostrzonych skrzydłach. Ubarwieniem przypomina krogulca, gdyż ma szary wierzch ciała i pierś oraz prążkowany brzuch. Samice występują w dwóch odmianach, z których jedna jest podobna do samca, a druga jest ubarwiona rdzawo. Kukułka słynie ze zwyczaju podrzucania swych jaj do gniazd drobnych ptaków wróblowych. Każda samica znosi jedno jajo do gniazda tego gatunku, którego jaja są podobne do jej własnych. Są to najczęściej gniazda świergotków, pliszek, pokrzewek, gąsiorków, trzcinniczków, itp. Pisklę kukułki po wykluciu usuwa inne jaja lub pisklęta z gniazda 

i jest karmione przez przybranych rodziców.

Sowa włochatka - mała sowa o krągłej sylwetce z duża głową i krótkim ogonem. Ubarwienie z wierzchu brunatne z białymi plamkami układającymi się rzędy. Spód gęsto brązowo plamkowany na białym tle. Szlara biała-szara, ciemno obrzeżona; wyraziste białe uniesione brwi. Prowadzi nocny tryb życia, a za dnia przebywa w ukryciu. Tokujący samiec odzywa się seriami szybko powtarzanych dźwięków „pu pu pu Do niedawna była uważana za bardzo rzadką, ale ostatnio została wykryta w wielu rejonach kraju, co zasadniczo zmieniło obszar jej występowania i sugeruje znacznie szersze rozprzestrzenienie.

Lelek- ptak wielkości gołębia, ale o smukłej sylwetce z długim ogonem i skrzydłami, ale jednocześnie z dużą głową i nie odrębnioną szyją. W locie sylwetka przypomina pustułkę. Ubarwienie wybitnie maskujące, złożone z czarnych, brunatnych i szarych plamek 

i kresek, przypominające deseniem korę drzewa. Spód ciała drobno prążkowany. Samiec ma widoczne w locie białe plamy przy końcach skrzydeł i na bokach końców ogona. Siedzący wzdłuż gałęzi lub na ziemi ptak jest praktycznie niezauważalny. Prowadzi bardzo skryty tryb życia i uaktywnia się dopiero o zmierzchu.

Jer- wielkości zięby, ale o bardziej pstrokatym ubarwieniu. Samiec na wiosną ma czarną głowę i pierś oraz pomarańczowe gardło i pierś. W szacie spoczynkowej samca czarne partie są rozjaśnione płowymi brzegami piór. Samica bardziej stonowana, z pomarańczową piersią. We wszystkich szatach ma biały kuper. Gatunek licznie, choć w zmiennej ilości zimujący w naszym kraju. 

Jastrząb - długość ciała: samiec - 48-58 cm, samica - 60-66 cm. Średniej wielkości ptak drapieżny o stosunkowo krótkich skrzydłach i długim ogonie. Ubarwienie szarobrunatne z wierzchu, białe od spodu z gęstymi, ciemnymi prążkami, ogon szeroko pręgowany. Samiec jest wyraźnie mniejszy od samicy. Prowadzi skryty tryb życia, rzadko krąży. Poluje najczęściej z zasadzki. Jest zwinny i potrafi schwytać ofiarę nawet wśród gałęzi. 

Kowalik- długość ciała: 13-15 cm. Krępy ptak wielkości wróbla z krótkim ogonem. Wierzch ciała popielaty, spód beżowo-rudawy. Przez oko przebiega czarny pasek sięgający aż do karku. Dziób mocny, dłutowaty. Kowalik jest jedynym naszym ptakiem, który chodzi po pniu i gałęziach głową w dół. Sam nie wykuwa dziupli, lecz potrafi zmniejszać średnicę zbyt dużego otworu wejściowego oblepiając go gliną. 

Jerzyk jest najlepszym lotnikiem wśród ptaków. Mimo podobieństwa do jaskółek nie jest z nimi spokrewniony. Od naszych gatunków jaskółek jest wyraźnie większy i różni się całkowicie brunatnoczarnym ubarwieniem tylko z niewielkim rozjaśnieniem na gardle. Ma bardzo długie, wąskie, sierpowate skrzydła i rozwidlony ogon. Jerzyki spędzają niemal całe życie w powietrzu. Są towarzyskie i często gniazdują kolonijnie. Odbywają dalekie loty w celu zdobycia odpowiedniej ilości pokarmu, a ich głównym wrogiem jest deszczowa pogoda, która uniemożliwia żerowanie. W okresach głodu młode zapadają w odrętwienie umożliwiające oszczędzenie energii. Jerzyki mają tak małe nogi, że nie potrafią sprawnie chodzić i mają ogromne trudności z wystartowaniem do lotu z ziemi.