niedziela, 27 maja 2012

Ssaki

Wiewiórka pospolita osiąga 20-25 cm długości; charakteryzuje ją niezwykle puszysty ogon dochodzący do 20 cm długości. Ubarwienie zwierzęcia waha się od jasnorudego przez brązowe do prawie czarnego, tylko spód ciała jest zawsze białawy. Na nizinach niemal wyłącznie spotykane są wiewiórki rude i brązowe, natomiast w górach przeważają formy czarnobrunatne. Jesienią i zimą małżowiny uszne zakończone są długimi puszystymi pęczkami włosów, które podczas wiosennego linienia zanikają, by później stopniowo znowu odrosnąć.

Borsuk najczęściej występuje w lasach liściatych lub mieszanych, lubi zarośla. Najbardziej odpowiadają mu dobrze podszyte drzewostany starsze lub młodniki. Sprzyja mu teren pagórkowaty, a nory często mają ujście na słonecznych stokach.  Lubi urozmaicony teren i bliskie sąsiedztwo łąk i pól, choć unika zbyt bliskiej obecności człowieka.Do ich nor wiodą wyraźne ścieżki, rozciągające się przeważnie na przestrzeni klikunastu lub kilkudziesięciu metrów. Borsuk składa odchody w wyznaczonym miejscu, zwykle znajdującym się niedaleko od nory. Należy jednak wziąć pod uwagę, że nierzadko kompleks nor jest współdzielony z lisem, czy nawet jenotem. Bardzo przywiązuje się do swojego środowiska. W Polsce spotykany na obszarze całego kraju, ale niezbyt liczny. Na wschodzie kraju nieco liczniejszy.

Lis zamieszkuje lasy różnego typu i dobrze przystosowuje się do zmieniających warunków. Lubi przebywać w lasach o gęstym podszyciu lub młodnikach. Bardzo odpowiada mu sąsiedztwo pól uprawnych i łąk. W okolicach bezleśnych osiedla się w zaniedbanych remizach, zakrzewionych parowach, trzcinach czy zarośniętych dolinach rzecznych. Odpowiadają mu zwięzłe gleby, gdzie z reguły między korzeniami drzew kopie rozbudowane nory, z rozgałęzionymi korytarzami, przestronną komorą oraz licznymi wejściami i wyjściami. Niekiedy poszerza nory królików albo korzysta z nor borsuczych. Nory są najczęściej usytuowane w niedużej odległości od łąk, pól i osad ludzkich. W Polsce jest rozpowszechniony w całym kraju. Nigdzie też nie jest zwierzęciem rzadkim.

Sarny zamieszkują lasy liściaste i mieszane, gdzie jest gąszcz, w którym mogą się ukrywać, I obfitujące w pokarm polany, ale także skraje lasów, zarośla nadrzeczne, urozmaicone tereny rolnicze z zadrzewieniami śródpolnymi, a nawet peryferie osiedli i duże parki miejskie. W górach docierają do granicy lasu. Dzięki dużym zdolnościom adaptacyjnym i troskliwej opiece myśliwych sarna stała się obecnie w Niemczech liczniejsza niż kiedykolwiek (chociaż sto lat temu groziło jej wyginięcie) pomimo wielu zwierząt zabitych na szosach i dość wysokiego corocznego odstrzału. W Polsce jest pospolita.


Mysz  występuje od Islandii po Europę (poza północną Skandynawią), w północno-zachodniej Afryce, środkowej oraz południowo-zachodniej Azji oraz w Himalajach. Jej siedliskiem są zarośla w obrzeżach lasów oraz parki, pola i polany leśne. Zimą przenosi się do budynków. Długość ciała bez ogona wynosi około 7,5 – 11 cm; długość ogona: 7 – 11,5 cm. Gryzoń ten waży około 20-30 g. Mysz zaroślowa charakteryzuje się żółtawobrązowym ubarwieniem z szarym odcieniem na grzbiecie, brzuch jest jaśniejszy.


Jeleń, jeleń szlachetny (Cervus elaphus), ssak z rodziny jeleniowatych, zamieszkujący Europę (oprócz części północno-wschodniej), północną Afrykę, część Azji oraz Amerykę Północną. Występuje w stadach liczących po kilkanaście sztuk głównie na terenach leśnych, a także w górach, na obszarach lasów reglowych. Pożywienie stanowią rośliny zielne, trawa, liście, kora i gałęzie drzew i krzewów, owoce i jagody. Często żeruje na polach uprawnych położonych na terenach leśnych. Aktywny głównie rano i o zmierzchu. Znanych jest ok. 23 podgatunków, z których sześć jest zagrożonych wyginięciem.


Dzik zamieszkuje całą Europę, z wyjątkiem Półwyspu Skandynawskiego, Finlandii i północnej części Rosji. W Polsce dzik jest pospolity w całym kraju.
 Zasadniczym środowiskiem bytowania dzika jest las. Zasiedla on wszystkie typy lasów, najczęściej jednak lasy mieszane. Szczególnie odpowiadają jemu tereny leśne obfitujące w mokradła i bagna. Woli większe kompleksy leśne. W wielu okolicach dziki przez znaczną część roku wykorzystują pola uprawne w pobliżu lasu jako bogatą bazę pokarmową.

Ryś pod względem budowy przypomina raczej psa niż kota (długie kończyny i krótki ogon). Głowę ma typowo kocią, okrągłą z trójkątnymi, stosunkowo długimi uszami, zakończonymi charakterystycznymi czarnymi pędzelkami włosów długości 40-50 mm. Oczy są duże, o źrenicy pionowej, barwy szarozielonej. Ogon jest gruby, tępo zakończony, na końcu czarny. Kończyny przednie są pięciopalczaste, tylne czteropalczaste, zakończone ostrymi, mocno zakrzywionymi, wysuwalnymi pazurami. Sierść z wierzchu jest barwy od szarożółtej do ciemno- rudej.





0 komentarze:

Prześlij komentarz